Prolog

   Było ciemno, a strugi deszczu bezlitośnie zalewały cały świat. Stałam owinięta jedynie w białe, jedwabne prześcieradło i nie widziałam niczego poza jego oczami, które bezwstydnie lustrowały każdą część mojego ciała. Mokre włosy spływały mi na twarz, ale to zupełnie nie miało dla mnie znaczenia. Byłam jedynie zagubiona i przerażona tym, co miało się za chwilę wydarzyć.

Z pozoru proste zadanie wywróciło całe moje życie do góry nogami; zburzyło wszystkie wartości i sprawiło, że niczego nie byłam już pewna. Zatraciłam się w jego ramionach, bagatelizując siłę jaka tkwi w takich mężczyznach jak on. Od samego początku był bardziej świadomy tego co muszę zrobić, niż ja sama. Dokładnie mną kierował i wykorzystywał krok po kroku każdą moją słabość, aż dotarł do momentu w którym byłam skłonna oddać wszystko dla dotyku jego ust. Wykorzystał mnie, a teraz było za późno żeby się cofnąć. Wpadłam w pułapkę, którą sama na siebie zastawiłam…

Westchnęłam ciężko, czując jego dłonie na moich biodrach i przyśpieszony jeszcze oddech na szyi. Uległam mu po raz kolejny, zupełnie nad sobą nie panując. Chciałam odejść, znienawidzić i traktować go, tak jak na to zasługuje. Było to jednak dla mnie zbyt trudne; za każdym razem gdy był blisko ciało odmawiało mi posłuszeństwa, a myśli w żaden sposób nie układały się w logiczne zdania. Zawładnął moim sercem, a ja byłam zbyt słaba żeby mu się przeciwstawiać. Dobrze wiedziałam, że jego intencje są wyjątkowo nieczyste. Jednak za każdym razem gdy był blisko wyzbywałam się wszystkich zasad i racjonalnych argumentów. Błądziłam niczym mała dziewczynka, zagubiona w labiryncie własnych uczuć i ograniczeń…

Był pierwszym mężczyzną którego pokochałam całą sobą i któremu oddałam się bez końca. Dostał wszystko co miałam, zarówno ciało jak i duszę. Byłam skłonna zrobić cokolwiek by tylko na mnie spojrzał, a przecież plan był zupełnie inny. To on miał być uzależniony ode mnie, a nie odwrotnie.

- Wykorzystałeś mnie – szepnęłam, czując jak łzy spływają po moich policzkach i łączą się z kroplami deszczu. Roześmiał się cynicznie, lustrując mnie uważnie swoimi szarymi tęczówkami, a jego twarz przybrała wyjątkowo chłodny wyraz.

- Och, ja się tylko broniłem – szepnął mi do ucha, krążąc dłońmi po moim ciele. – To ty, kochanie, mnie szpiegowałaś.

Poczuła bolesny ucisk w żołądku, a ręce mężczyzny jeszcze mocniej zacisnęły się na moich biodrach, uniemożliwiając mi jakikolwiek ruch. Pierwszy raz przyznał się do tego, co podejrzewałam od wielu tygodni. Zdawał sobie sprawę z tego kim jestem i dlaczego tak natarczywie próbowałam zdobyć jego zaufanie.

- Ja… – wyszeptałam, ale przerwał mi, kładąc dłoń na moich ustach.

- Myślałaś, że się nie domyślę? Naprawdę sądziłaś, że taka młoda i naiwna kobieta jest w stanie oszukać ministra, który na dodatek jest Śmierciożercą? - Przygryzłam nerwowo wargi, a mężczyzna tylko się roześmiał. – Kochanie, jesteś taka niewinna i zupełnie nieświadoma życia. Dziwi mnie jednak fakt, że wasz mistrz nie przewidział tego, jak to się skończy. A może właśnie tego oczekiwał?

Oparłam ręce na jego ramionach, próbując wyswobodzić się z uścisku.

Deszcz przybrał na sile, zalewając taras tak, że byłam już zupełnie mokra. Cały świat zdawał się znikać w otchłani ciemnych, burzowych chmur. Wydawało mi się, że to już koniec, że razem z tą ciemnością umrze wszystko, czego oczekiwałam od życia. Zaczynałam tracić wiarę i nadzieję, że zdołam się uwolnić z tego mocarnego uścisku. Zaszłam za daleko, zgubiłam drogę i nie widziałam żadnego, choćby najmniejszego światła, które mogłoby uratować moją duszę. Było za późno żeby uciec, a nawet żeby tu zostać. Wszystkie drzwi zostały szczelnie zamknięte, a klucze zatopione w oceanie bólu.

Płakałam, tylko tyle mogłam teraz zrobić. On jednak nie miał nawet szans tego dostrzec, bo każda łza gubiła się w kroplach deszczu, zalewających mi twarz.

Miał rację… Byłam naiwna. Tak strasznie naiwna, że to aż przerażające. Jak mogłam się zakochać we wrogu; w mężczyźnie od którego miałam zdobyć tylko informację? Byłam wściekła na samą siebie, że dałam się wciągnąć w te nieczyste rozgrywki. Powinnam była wiedzieć, że nie igra się z ogniem, bo można zostać przezeń spalonym.

Teraz jednak było za późno na jakikolwiek ruch.

- Puść mnie – wyszeptałam płaczliwie.

- Czujesz się przeze mnie oszukana? – powiedział tonem wskazującym niemal na kpinę. - Twoja rodzina i przyjaciele wykorzystali twoją naiwność bardziej niż ja, czyż nie? Dokładnie znali praktyki Śmierciożerców i dobrze wiedzieli, że dwudziestokilkuletnia dziewczyna mnie nie oszuka. Byłaś tylko przykrywką. Miałem zająć się tobą, nie zwracając uwagi na tego, kto naprawdę wyciągał ode mnie informacje.

Poczułam jak serce zaczyna mi bić niczym oszalałe i przymknęłam oczy, nie chcąc widzieć jego szyderczego uśmiechu.

- Kłamiesz… – wydusiłam, czując jak kręci mi się w głowie. W odpowiedzi otrzymałam głuchy, chłodny śmiech.

- Jak ona się nazywa? Nimfadora? – poczułam po raz kolejny niemiłosierny ścisk w żołądku, a ból głowy się natężył. – Starannie wynosiła mi dokumenty z gabinetu, kiedy ty się mną zajmowałaś. Dzięki tobie zawsze wiedzieli gdzie jestem i co robię. Zaprzedali twoją duszę żeby mieć dobry dostęp do mojego gabinetu. Czyż to nie zabawne?

Otworzyłam usta, próbując złapać spazmatycznie powietrze, a mężczyzna teraz przyglądał mi się bardziej z politowaniem niż kpiną. Odruchowo owinęłam dłonie wokół jego szyi, czując, że wszystkie siły ze mnie opadają, a on złapał mnie mocniej w talii. Nie wiedziałam nawet co mam mu odpowiedzieć. Jeżeli to co mówił było prawdą, stałam się przedmiotem, który najzwyczajniej w świecie wykorzystano. Potraktowano mnie jak wabik i wszyscy dobrze wiedzieli, jak to się skończy.

Wszyscy, oprócz mnie.

Ja naiwnie wierzyłam, że odegram swoją rolę brawurową, nawet nie wiedząc na czym ona ma polegać. Ufałam tym osobom i sądziłam, że nie zrobią niczego, co może mnie narazić na ból. Myliłam się, żyłam w utopijny świecie, nie domyślając się nawet, jak wiele ludzie są skłonni poświęcić dla wyższego dobra. Wpadłam w podwójne sidła. Z jednej strony bliskich, którzy nawet nie powiedzieli mi, do czego tak naprawdę jestem im potrzebna, z drugie zaś mężczyzny, którego miałam szpiegować, a w którym się zakochałam.

- To niemoż… - próbowałam wydusić z siebie, jednak zdenerwowanie mi na to nie pozwoliło. Słowa bezsilnie grzęzły mi w gardle. Przyglądał mi się chwilę z politowaniem, sam chyba nie wierząc, że ktoś może być aż tak naiwnym.

- Ty naprawdę niczego nie podejrzewałaś? – zapytał, przyglądając mi się uważnie. Zaprzeczyłam i po raz kolejny usłyszałam chłodny, stonowany śmiech, a po chwili poczułam jak jego silne dłonie podnoszą mnie i prowadzą w stronę drzwi.– Przeziębisz się.

Zaniósł mnie do środka i dał swoją koszulę. Przebrałam się, czując jego natarczywe spojrzenie na sobie. Siedział w fotelu naprzeciwko mnie i podpierał głowę dłonią. Najwyraźniej był zdumiony tym, że naprawdę nie wiedziałam, co jest moim zadaniem, a może zdał sobie sprawę, że niepotrzebnie mnie ukarał?

- Jestem w ciąży – wyszeptałam, czując, że to najlepszy moment by mu to powiedzieć. Zresztą innego mogłam już nie mieć. Nie wiedziałam, czy ta rozmowa nie będzie naszą ostatnią. Właściwie to pierwszy raz w życiu nie byłam pewna niczego. Nawet tego, czy to dzieje się naprawdę. Uśmiechnął się cynicznie, a ja utwierdziłam się w przekonaniu, że wiedział o tym długo przede mną.

- Wiem, kochanie, zadbałem o to – odpowiedział zupełnie spokojnie, a ja skinęłam głową, kładąc dłonie na moich kolanach. Łzy spływały mi po policzkach i czułam, że nie mam już sił by prowadzić dalej tą rozmowę. Miałam ochotę uciec jak najdalej; od niego, od mojej rodziny, a nawet od tego dziecka, które teraz nosiłam. Ironicznie jednak nie miałam w tym momencie żadnego bezpieczniejszego miejsca niż jego salon. Widziałam, że jest mu mnie żal i nie zrobi mi już żadnej krzywdy, tym bardziej, że noszę jego dziecko. W domu mogło być różnie. Rodzice zapewne uznają mnie za nieodpowiedzialną idiotkę, która nosi dziecko Śmierciożercy. Nie chciałam i nie miałam odwagi im tego powiedzieć. Usiadł obok mnie, chwytając moją rękę. Poczułam okropny ból w klatce piersiowej. Jak to możliwe, że w jednej chwili straciłam zaufanie do rodziny, przyjaciół i miłości mojego życia? Zostałam zupełnie sama i czułam się niesamowicie bezbronna i zagubiona.

- Dlaczego? – powiedziałam, wyrywając dłoń z jego. – Dlaczego mi to zrobiłeś? Chciałeś mnie ukarać za to, że cię szpieguję, tak? Stwierdziłeś, że zrobisz coś żebym zapamiętała cię do końca życia?

- Gdybym chciał się zemścić, to umierałabyś w ciężkich mękach. Zapominasz chyba kim jestem. Zresztą jesteś wyjątkowo nieszkodliwa – powiedział, mrużąc oczy i unosząc delikatnie kąciki ust. – Więcej miałem przyjemności z tego twojego szpiegowania, niż problemów.

Prychnęłam nerwowo, patrząc na niego z wyrzutem. Uśmiechnął się cynicznie, a ja wstałam, czując jak ogarnia mnie kolejna fala gniewu.

- W takim razie dlaczego jestem w ciąży? – niemal krzyknęłam. Westchnął ciężko, zarzucając swoje długie blond włosy na plecy. Podszedł do mnie, chwycił mnie w pasie i przybliżył do siebie.

- Jesteś cudowna, ale tak naiwna i niewinna, że to aż niemożliwe – szepnął mi niemal w usta, a ja odsunęłam się najdalej jak mogła, co go jedynie rozbawiło. – Widzisz; z żadną kobietą nie było mi tak dobrze jak z tobą. Był jeden problem; donosiłaś na mnie i zdecydowanie gardziłaś tym co reprezentuje. Ze względu na to, ciężko byłoby cię namówić na oficjalny związek, czyż nie? Teraz problem się rozwiązał. Pomogłem ci podjąć decyzję, po której stronie masz się opowiedzieć. Beze mnie sobie nie poradzisz. Chyba, że chcesz wrócić do rodziców, którzy na pewno się ucieszą, że nosisz nieślubne dziecko, którego ojcem jest Śmierciożerca.

- Jak mogłeś? – pytałam jak pięciolatka, której zabrano cukierki. Zupełnie nie potrafiłam zebrać myśli. Byłam ogarnięta złością, rozczarowaniem i bólem, który mi teraz towarzyszył. Mężczyzna westchnął ciężko i przyglądał mi się ze spokojem, kiedy ja czułam się jak rozwścieczone zwierze.

- Marlene, uspokój się, na litość boską. Nie powinnaś się teraz denerwować.

- A kiedy mam się denerwować?! – krzyknęła, a mężczyzna odruchowo wypuścił mnie z ramion. – Jestem wściekła, że ani ty ani oni nie potrafili być wobec mnie szczerzy.

- Kochanie, a czy ty byłaś wobec mnie szczera? – zapytał, a ja spojrzałam na niego niepewnie. Faktycznie, oszukiwałam go od samego początku i nawet przez chwilę nie przeszło mi przez myśl aby powiedzieć mu prawdę.

- Rodzice mnie zabiją – powiedziałam, nieświadomie kładąc dłoń na moim brzuchu. Uśmiechnął się. Jego opanowanie i spokój były godne podziwu, nigdy nie znałam nikogo, kto by tak nad sobą panował. Kiedy ja nie radziłam sobie z własnymi uczuciami, on jedynie chłodno rejestrował całą sytuację, wyciągając zupełnie poprawne wnioski.

- Nie pozwolę cię skrzywdzić – prychnęłam nerwowo. On nawet nie pytał, czy z nim będę, był tego najzwyczajniej pewien. Nie zakładał innej możliwości, uznał, że jeżeli noszę jego dziecko, to na pewno tu z nim zostanę. Właściwie, chyba miał rację.

Czy miałam inne wyjście?

Odwróciłam się w jego stronę, czując jak coraz bardziej kręci mi się w głowie. Brakowało mi powietrza, a nogi niespodziewanie się pode mną ugięły.

Ostatnie co pamiętam, to jego chłodny głos wypowiadający moje imię…



***

Czy wszyscy żyją po drugiej stronie? Khym, mam nadzieję, że tak...

Za ten prolog powinna się mną zająć prokuratura, Rzecznik Praw Obywatelskich i co tam jeszcze można. xD Naprawdę nie wiem skąd w mojej głowie taki pomysł, a co jeszcze lepsze, dlaczego tak kijowo napisany. Pisałam kilka razy ten prolog, miałam różne koncepcje, różne teorie i różne wykonania. Zwyciężyła ta zupełnie ponura, bo ja przecież nie potrafię napisać nic wesołego. xD

W zakładce bohaterowie możecie zobaczyć, kim jest ta biedna dziewczyna i ten pan i stwierdzić, że Vesper już w ogóle się na mózg rzuciło. A wydarzenia od pierwszego rozdziału będą poprzedzały te z prologu.

Mam nadzieję, że nie będziecie bili. xD

Pozdrawiam i całuję wytrwałych. ;**